سور در زبان و ادبیات فارسی به معنای «جشن­»، «مهمانی» و «سرخ» به‌­کار رفته است. سور دادن به معنای مهمانی دادن و در گویش‌هایی مانند کردی، به معنای سرخ به‌­کار می‌­رود. به این اعتبار که در چهارشنبه­‌ی آخر سال ایرانیان جشن می­‌گیرند و شادی و سرور می‌­کنند و آتش می‌­افروزند و با شعله ­های سرخ آتش دل تاریک شب را سرخ و روشن می­‌کنند، می‌­توان شب چهارشنبه سوری را جشن شب چهارشنبه یا شب چهارشنبه­‌ی سرخ­گون دانست. در ادامه به پیشینه­‌ی این جشن و برخی از آداب و رسوم کهن شب چهارشنبه سوری اشاره می­‌کنیم.

بنا بر نظر دکتر مقدم، طبق حساب ستاره‌­شناسی زردشت، در سال ۱۷۲۵ پیش از میلاد تحویل سال نو ظهر روزی مطابق با سه‌­شنبه بوده است. در آن سه­‌شنبه، نیمه‌­ی صبح جزو سال پیش و نیمه­‌ی بعد از ظهر جزو سال نو بوده و چهارشنبه‌­ی فردای آن، نوروز و اولین روز سال بوده است. به همین مناسبت در آن سال شب چهارشنبه را جشن گرفتند و آتش روشن کردند و آن را شب چهارشنبه سوری نامیدند.